Մարին սիրահարված էր Էրիկին ու ամեն երեկո հանդիպում էին:Քայլում էին քաղաքի փողոցներով ու միասին երազում ապագայի մասին:Նրանք շատ երջանիկ էին ու չէին մտածում,որ մի օր բաժանվելու էին: Մի օր մայրը իմացավ,որ ընկեր ունի ու թույլ չտվեց որ հանդիպեն:Մայրը չէր ուզում,որ աղջիկը կյանքը կապի այդ տղայի հետ ու խանգարում էր:Մարին չէր կարողանում տղային մոռանար ու չգիտեր ինչ աներ որ Էրիկին ասեր:Ամեն օր երեկոյան տղան գնում էր նույն ժամին իրենց հանդիպման վայրը,բայց աղջկան չէր տեսնում:ՈՒ տղան գնաց աղջկա տուն,որպեսզի  տեսներ աղջկան,բայց մայրը թույլ չտվեց որ տեսնի:Էրիկը աղջկա ընկերուհու հետ հանդիպեց ու մի նամակ տվեց որ տա աղջկան ու այնտեղ գրված էր,-<<Բարև իմ սեր առանց քեզ չեմ կարողանում ապրել,կարոտել եմ քեզ ինչ անեմ ասա:Արի հեղանանք ու միասին լինենք.եթե ուզում ես  արի այնտեղ որտեղ հանդիպում էինք:Վաղը քեզ կսպասեմ եթե կարող ես արի էլ չեմ կարողանում առանց քեզ եթե չեկար էլ ինձ չես տեսնի:Կսպասեմ քեզ իմ սեր սիրում ու կարոտում եմ:>> 
Մարիի ընկերուհին եկավ ու փոխանցեց նամակը,ու նա սկսեց կարդալ մայրը եկավ ու վերցրեց նամակը
Սենյակի դուռը փակեց ,որ դուրս չգա ու Մարին գոռում էր անընդհատ որ բացի դուռը,բայց իզուր մայրը չբացեց:Էրիկը գնացել էր հանդիպման վայր և մի քնի ժամ սպասելուց հետո հեռանում է ու էլ երբեք տղայի մասին չի իմանում Մարին:Բայց նա չի կարողանում մոռանալ Էրիկին ու ամեն անգամ իրենց  հանդիպման վայր գնալուց հիշում է տղային:ՈՒ  արտասվում  իրենց կիսատ տողած սիրո համար, այն երջանիկ րոպեները որ միասին են եղել երբեք չի մոռանա:

Ամենից շատ ուզում էի երջանիկ լինեի,ինչ եղավ ամեն մի երազանք  մնաց օդում
Մենք ծանոթացել էինք ինսիտուտի այգում
Արամը իրավագիտական ուղղությամբ էր սովորում, իսկ ես պատմաբանասիրակն:
Մի օր երբ ազատ ժամին դուս էինք եկել ընկերուհիներով մոտակա այգին
Այնտեղ քայլում էին երկու հմայիչ  տղաներ ու երբ մեր կողքով
 անցան
Տղաներից մեկը` Արամն էր ու այնպես արեց, որ ընկնեի ներքև ու եթե ձեռքս չբռներ ընկնելու էի:Այդ րոպեին նրանք շատ մոտ էին իրար ու Արամը ասեց.
-Կներես պատահական ստացվեց:
-ՈՒշադիր եղեք ձեր պատճառով քիչ մնաց ընկնեի:
-Ինչպես կարող եմ մեղքս քավել?
-Արդեն քավել ես մեղքդ:
-Ինչպես եմ քավել?
-Դե ձեռքս բռնեցիր որ չնկնեմ
-Դա էլ չանեի ավելի վատ կվերջանար ու ես ինձ չէի ների:

-Լավ պարզ էր հաջողություն:
-Հաջողություն:

Այդ ասելուց հետո,մենք այգում մի քիչ զբոսնելուց հետո դասի գնացինք:

Մի քանի օր անց ինսիտուտից դուրս էի գալիս հանդիպեցի Արամին ու նա ասեց.

-Ինչ ես անում այստեղ,այ քեզ պատահականություն?

-Սովորում եմ, իսկ դու ինչ ես անում:

-Ես էլ ինչ հետաքրքիր է այսքան ժամանակ իրար չէինք տեսել:

-Իրավացի ես:

-Իսկ հիմա կարող եմ մեղքս քավել ու քեզ հրավիրել զբոսնելու?
-Ոչ ես գործեր ունեմ:

-Իսկ եթե վաղը?

- Չգիտեմ կմտածեմ:

-Լավ արի տուն ուղեկցեմ?

-Ոչ մի ուրիշ անգամ:
ՈՒ այդպես շարունակեցին ընկերություն անել:Գժի պես սիրում էին իրար,բայց մի օր Արամի ծնողները որոշեցին,որ գնալու են Ռուսաստան ապրելու:

ՈՒ  նա ինձ խոսք տվեց ,որ մի օր գալու է իմ հետևից ու մինչև այսօր դեռ չի եկել:
ՈՒ ես սպասում եմ իրեն,իր վերադարձին,բայց այդպես էլ չի գալու: 

Պատմում են,որ կյանքից հիասթափված մի մարդ օրերից մի օր որոշում է վերջ տալ իրեն:
Մարդը որոշում է գնալ լճում խեղդվելու:
Լիճ գնալու ճանապարհին հանդիպում է մի կաղ մարդու,որին ասում է իր նպատակին մասին:
Կաղը մարդը  խնդրում է առողջ  ոտքը իրեն տալ:
Մարդուն այն պետք չէր.չէ որ նա միևնույն է գնում էր խեղդվելու:
Մարդը իր առողջ քայլվածքն առանց ափսոսանքի տալիս է կաղին,ու ինքը կաղալով շարունակում է ճանապարհը:
Ահա հերթով հանդիպում է համր,խուլ,կույր մարդկանց ու նրանց տալիս իր խոսելու կարողությունը,լսողությունը ու տեսողությունը:
Ու այդպես համրացած,խլացած ու կուրացած հասնում է լճափին ու հանկարծ սկսում զգալ,թե ինչ հրաշալի է,որ ինքը կա,որ իրեն տրված է կյանքը.տրված են այդ լիճը ու աշխարհը…
Ավանդույթնը ասում է,որ նա այդպես երկար~ նստում է լճի ափին`մոռանալով, թե ինչու էր եկել այդտեղ:
1. Ինչ եք կարծում,որն է ավանդազրույցի գլխավոր միտքը:
2.Մտորեք’,արդյոք ավանդազրույցի հերոսն ապագայում կմտածեր կյանքից հրաժարվելու մասին,թե ոչ:Ինչու
3.Ինչ եզրակացությաններ կարելի է անել ավանդազրույցից:
ՊԱՏԱՍԽԱՆԵՔ ԱՅՍ 3 ՀԱՐՑԵՐԻՆ ՈՒՂՂԱԿԻ ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ Է ՁԵՐ ԿԱՐԾԻՔՆԸ: