Ամենից շատ ուզում էի երջանիկ լինեի,ինչ եղավ ամեն մի երազանք  մնաց օդում
Մենք ծանոթացել էինք ինսիտուտի այգում
Արամը իրավագիտական ուղղությամբ էր սովորում, իսկ ես պատմաբանասիրակն:
Մի օր երբ ազատ ժամին դուս էինք եկել ընկերուհիներով մոտակա այգին
Այնտեղ քայլում էին երկու հմայիչ  տղաներ ու երբ մեր կողքով
 անցան
Տղաներից մեկը` Արամն էր ու այնպես արեց, որ ընկնեի ներքև ու եթե ձեռքս չբռներ ընկնելու էի:Այդ րոպեին նրանք շատ մոտ էին իրար ու Արամը ասեց.
-Կներես պատահական ստացվեց:
-ՈՒշադիր եղեք ձեր պատճառով քիչ մնաց ընկնեի:
-Ինչպես կարող եմ մեղքս քավել?
-Արդեն քավել ես մեղքդ:
-Ինչպես եմ քավել?
-Դե ձեռքս բռնեցիր որ չնկնեմ
-Դա էլ չանեի ավելի վատ կվերջանար ու ես ինձ չէի ների:

-Լավ պարզ էր հաջողություն:
-Հաջողություն:

Այդ ասելուց հետո,մենք այգում մի քիչ զբոսնելուց հետո դասի գնացինք:

Մի քանի օր անց ինսիտուտից դուրս էի գալիս հանդիպեցի Արամին ու նա ասեց.

-Ինչ ես անում այստեղ,այ քեզ պատահականություն?

-Սովորում եմ, իսկ դու ինչ ես անում:

-Ես էլ ինչ հետաքրքիր է այսքան ժամանակ իրար չէինք տեսել:

-Իրավացի ես:

-Իսկ հիմա կարող եմ մեղքս քավել ու քեզ հրավիրել զբոսնելու?
-Ոչ ես գործեր ունեմ:

-Իսկ եթե վաղը?

- Չգիտեմ կմտածեմ:

-Լավ արի տուն ուղեկցեմ?

-Ոչ մի ուրիշ անգամ:
ՈՒ այդպես շարունակեցին ընկերություն անել:Գժի պես սիրում էին իրար,բայց մի օր Արամի ծնողները որոշեցին,որ գնալու են Ռուսաստան ապրելու:

ՈՒ  նա ինձ խոսք տվեց ,որ մի օր գալու է իմ հետևից ու մինչև այսօր դեռ չի եկել:
ՈՒ ես սպասում եմ իրեն,իր վերադարձին,բայց այդպես էլ չի գալու: